Jak zrobić kubańską kawę

Otwórz pokaz slajdów

Kubańska kawa lub cafecito to historia narodu w filiżance. Charakterystyczne znaki handlowe związane z cafecito – takie jak lekko gorzkawy smak, słodka espuma zamykająca ciemnobrązowy napar i kiczowate filiżanki do demitażu, lub tacitas, w którym jest obsługiwana – odzwierciedla historię narodu dotkniętego wstrząsami, trudnościami i niedostatkiem. Są także symbolem elastyczności i twórczego myślenia Kubańczyków, którzy konsekwentnie wymyślali sprytne rozwiązania dla niemal wszystkiego, czego potrzebują w życiu od czasu rewolucji kubańskiej, która obaliła ich świat w 1959 roku.

Historia w Pucharze

Spędziłem dużo czasu w kawiarniach Kuby podczas badania mojej książki kucharskiej Kuba: Przepisy i historie z kubańskiej kuchni. Dowiedziałem się od baristów, którzy fachowo uwarzali mi filiżanki mocnej czarnej słodzonej kawy, której gorycz jest przypisywana opiekanej ciecierzycy, która została zmielona kubańskimi ziarnami kawy, aby rozciągnąć dostępną niewielką ilość. Espuma, czyli cukier ubity wraz z niewielką ilością kawy, aby utworzyć grubą i spienioną kapę, ma na celu naśladować piankę w droższych filiżankach espresso.

Maleńkie tacity odzwierciedlają niedobory kawy i skromne racje żywnościowe, które Kubańczycy znosili od czasu, gdy rząd narzucił je w 1962 r. Po nacjonalizacji zaopatrzenia kraju w żywność. Każdej kubańskiej osobie przydziela się tylko cztery uncje kawy miesięcznie, co wymaga małej filiżanki, aby zapewnić trwałość kawy i kultury kawy, tak ważnej dla codziennego życia Kubańczyków,.

(Źródło zdjęcia: Guy Ambrosino)

The Moka Pot and Coffee Solidarity

Kubańska kawa jest tradycyjnie produkowana w moka pot, kultowym symbolu kultury kawy w Europie, na Karaibach oraz w Ameryce Środkowej i Południowej. Proste, ale pomysłowe garnki ze stali nierdzewnej (czasami oszklone w kolorowej emalii) zaparzają kawę, popychając wodę przez fusy za pomocą ciśnienia pary.

Kubańska kawa jest bardzo drobno zmielona, ​​co przyczynia się do jej mocnego smaku. Poza cafecito serwowane jest w różnych wcieleniach. Należą do nich cortadito, przetłumaczone jako małe kawałki po hiszpańsku, w którym do zrzutu kawy dodaje się odrobinę parzonego mleka. Café con leche to także połączenie mleka i kawy o stosunku mleka do kawy wynoszącym od 80 do 20. Jest słodzony obfitą ilością cukru i szczyptą soli. Colada jest ostatecznym symbolem kubańskiego towarzystwa. Zawiera od czterech do sześciu zdjęć słodzonego espresso podawanego w jednym kubku, zazwyczaj styrafome, który jest dzielony między przyjaciółmi.

Duma i ból serca narodu

Kawa została po raz pierwszy wprowadzona na Kubę przez Jose Antonio Gelabert w 1748 roku. Francuscy koloniści, którzy przybyli na Kubę po rewolucji haitańskiej pod koniec XVIII wieku, przynieśli ze sobą bardziej wyrafinowane techniki produkcji kawy, które przetrwały do ​​dziś w kawiarniach na Kubie. W czasach świetności w XIX i XX wieku kubański przemysł kawowy eksportował więcej kawy do Hiszpanii niż jakikolwiek inny kraj.

Ziarna arabiki i robusty uprawiane na polach kawy w tym kraju były ważną częścią kubańskiej gospodarki i symbolem narodowej dumy. Kawiarnie były nie tylko miejscem, gdzie można napić się kawy, ale także epicentrum życia kulturalnego. Większość Kubańczyków cały dzień przedstawia wizytę w kawiarni lub filiżance kawy warzonej w domu, mimo że w sklepach jest mniej, a kawa w niedoborze.

Kawiarnie, znane również jako ventanitas, odzwierciedlają historię, która rozwinęła się po rewolucji kubańskiej. W szczytowej kulturze kawiarni Hawany ponad 150 kawiarni rozkwitło na pozłacanych uliczkach jaskrawo pomalowanych domów ozdobionych ozdobnymi kwiatami i dobrze ubranych, elegancko ubranych Kubańczyków przechadzających się wzdłuż ulicy portowej zwanej Malecon..

Upadek kawiarni zaczął się w 1959 r., A kolejny hit nastąpił w 1962 r. W wyniku amerykańskiego embarga na handel kubańskimi towarami. Po upadku Związku Radzieckiego w końcu lat osiemdziesiątych XX wieku ponownie ucierpiały kawiarnie: Kuba była uzależniona od eksportu, który sprzedała innym komunistycznym narodom i miała niewiele innych rynków zbytu dla swoich towarów. Upadek ZSRR zapoczątkował mroczny okres dla Kubańczyków, znany jako Wielka Recesja. Kawa była nadal dostępna, ale w ilościach anemicznych; każda cenna kropla odzwierciedlająca głód Kubańczyków, których racje miały nieustannie balansować na krawędzi głodu.

W najniższym punkcie w 2007 r. Kuba wyprodukowała jedynie 7 000 torebek z kawą, daleko od 440 000 worków, które kiedyś eksportowała. Dzięki wsparciu rządowemu produkcja kubańskich kubków do kawy wynosi dziś około 120 000 toreb. Jego powolny, ale stały wzrost znajduje również odzwierciedlenie w niezależnych sklepach z kawą, które zaczęły ponownie pojawiać się na rogach ulic, które są bardziej mizerne niż przed Rewolucją, ale wciąż kipią optymizmem i energią niestrudzonych Kubańczyków..